Mektup

Sevgili Helen,
Ruhumun sıkışmış olduğu bu yüzyılda tıkılıp kaldım.
Her sanatçı bir önceki dönemi özlermiş.
Bense en az iki yüzyıl öncesinin özlemini çekiyorum sanırım.
Sanatçı olamadım fakat sanatçı ruhum var olan benliğimin içinde dans ediyor.
Gerçekte kim olduğumu unutuyorum.
Bilincine geç vardığım asli duygularımı katlayarak origami yapıyorum zihnimde.
Keskin zekalarla yaptığım her sohbet cehaletimi hatırlatıyor, değişime gönüllü fikirlerimi ise kamçılıyor.
Bunca bilgiyle bazen baş edemiyorum.
En büyük sorun ise; paylaşabilecek kimse olmaması.
Paylaşsam da anlayabilecek.?
İyi bir kitap klubü bulmayı hayal ediyorum.
Derin bir araştırmaya başlayacağım bunun için içimdeki hevesi yeniden coşturabilirsem…
Keskin zekalarla sohbet etmiş birilerini bulma düşüncesi bile beni heyecanlandırıyor.
Varlık içinde yokluk çekiyorum kendimi bildim bileli.
Her konuda.
En rahatsız edici olanı ise aidiyetsizlik hissi.
Sen ait olduğun yerde hissediyor musun?
Sağlam bir şiirle karşılaşmayalı uzun zaman oldu.
Rastlarsan bana yaz.
Sevgilerimle